فلز تیتانیوم از فلزات غیرگرانبها محسوب می شود و هزینه بالای آن به دلیل مراحل متعدد تولید و بعضی از مراحل دست ساز آن بوده که هنوز مکانیزه نشده است.

ابتدا فلز تیتانوم توسط حرارت دیدن به گرید مورد نظر رسیده و یا اینکه ابتدا آلیاژ آن تهیه می شود و سپس از آن مفتول هایی با قطر های لازم ساخته شده که این قطرها به اندازه قطر ایمپلنت هایی است که باید تولید شوند. بعد از این مرحله مفتول های ساخته شده به طول های مورد نظر تقسیم می شوند که این اندازه ارتفاع ایمپلنت دندانی را تعیین می کند.

از این قسمت به بعد هزینه تولید ایمپلنت بالا می رود زیرا قطعات برش خورده باید تک تک به ماشین CNC وصل شده و سطح خارجی و داخلی آن تراشیده شود. هر چه گرید تیتانیوم سخت تر باشد میزان فرسودگی فرزهای الماسی بیشتر خواهد بود و در نتیجه باید زودتر تعویض شوند. عدم تعویض فرزهای ماشین تراش باعث می شود رزوه های ایمپلنت دندانی چه در داخل و چه در خارج آن دقت لازم را نداشته باشد.
  

ایمپلنت هایی با سطوح صاف در صنعت ایمپلنتولوژی کاربردی ندارند و این در حالی است که سطوح ناصاف به دلیل توانایی تداخل بهتر با بافت استخوانی مورد توجه قرار گرفته اند. به همین دلیل بعد از این مرحله باید ایمپلنت ها سند بلاست شوند که برای اینکار از اکسید آلومینیوم استفاده می شود برای کیفیت بهتر پودر مصرف شده از یک سو وارد مخزن سند بلاست شده و توسط ساکشن بعد از عملیات از سوی دیگر خارج می شود و هرگز نباید این پودر ریسایکل شود زیرا در کیفیت سند بلاست تاثیر منفی دارد.
    

بعد  از سند بلاستینگ تیتانیوم برای اسید شویی ارسال می شود. در اینجا برای اینکه داخل فیکسچر آسیب نبیند باید سطح داخلی آن توسط تفلون پوشانده شود انجام این مرحله مستلزم صرف وقت و هزینه زیاد می باشد. پس از اسید شویی ایمپلنت دندانی شسته می شود و برای بسته بندی ارسال می شوند بسته بندی هم از مراحل پر هزینه ایمپلنت دندانی محسوب می شود. پس از بسته بندی اولیه ایمپلنت دندانی برای استریل کردن با اشعه گاما ارسال می شود و سپس جهت بسته بندی نهایی و شماره سریال گذاری وارد آخرین مرحله تولید می شوند.

ایمپلنت ها باید سند بلاست شوند تا سطح جانبی آن بزرگتر شود عمل سند بلاست تا ۴۰۰ برابر سطح جانبی ایمپلنت را بزرگتر می کند و بنابراین تماس ایمپلنت دندانی و استخوان ۴۰۰ برابر بیشتر می شود تشکیل استخوان در خلل و فرج ایمپلنت دندانی باعث می شود که ایمپلنت دندانی به استخوان جوش بخورد که به این پدیده استواینتگریشن گفته می شود درست مثل چسبیدن کامپوزیت به مینای دندان.

در استواینتگریشن پیوند شیمیایی بین تیتانیوم و استخوان وجود ندارد و اتصال فقط فیزیکی می باشد و این درگیری به اندازه ای زیاد است که تیتانیوم به استخوان کاملاً جوش خورده به نظر می رسد طوری که بعد از زمان استئواینتگریشن حدود ۴۰۰ نیوتن نیرو لازم است تا ایمپلنت دندانی از استخوان جدا شود.

SLA یک روش قدیمی برای سند بلاست کردن ایمپلنت است که امروزه هم همین روش انجام می شود حرف S برای Sand blast، حرف L برای Large grit به معنای دانه های درشت سند بلاست و حرف A برای واژه Acid wash بکار رفته است. بطور مختصر یعنی فیکسچر پس از تراشیده شدن ایمپلنت در ماشین CNC باید سند بلاست شود و سپس با اسید شستشو داده شود تا موادی که روی ایمپلنت باقی مانده اند، شسته شود.
  

RBM این واژه بر گرفته از Resorbable Blast Media به معنای اینکه عمل سند بلاست در محیطی گرم و تحت فشار انجام می شود که این امر باعث شدت کار و همینطور بجا ماندن بقایای کمتری از ماده سند بلاست بر روی ایمپلنت می شود.