به مانند تمام عرصه های دندانپزشکی، دنیای ایمپلنت ها نیز با تغییر و تحولات همیشگی همراه بوده است که همین تغییرات، زمینه را برای افزایش هرچه بیشتر راندمان و کاهش خطاها و ناهنجاری ها فراهم می کند. افزایش مشوق های اختصاص یافته به تولیدکنندگان ایمپلنت های جدید و رشد رقابت در این بازارها، منافعی را برای بیماران و دندانپزشکان فراهم کرده است، چرا که پیشرفت های رخ داده در این عرصه، رضایت هر دو قشر را افزایش خواهد داد.اگرچه ایمپلنت ها بهترین، طولانی ترین و موثرترین گزینه را در میان سایر راه حل ها ارائه می دهند، اما عمدتاً دندانپزشکان تکنولوژی های جدید رابا اکراه و احتیاط می پذیرند و همین موضوع، سرعت پذیرش سیستم های جدید ایمپلنت را کند نموده است.

اما برای انتخاب یک سیستم ایمپلنت، لازم است به چه نکاتی توجه نمود؟ موارد مهم در ادامه بیان شده اند:

کانکشن :

کانکتورها مکانیزم‌های ضد چرخشی هستند که در سیستم های ایمپلنت ساخته شده‌اند. رایج ترین انواع آن شامل نوع خارجی (با سایزهای متنوع) و نوع داخلی (شامل هگز داخلی و مورس تیپر) می باشند.

استایل و شکل :

تولیدکنندگان، ایمپلنت های متنوعی را با سطوح استئواینتگریشن متفاوت عرضه می کنند. این محصولات در شیپ ها و تیپرهای متفاوت و سازگار با آناتومی استخوان انسان ساخته می شوند.

سطح ایمپلنت :

سطح ایمپلنت به طور مستقیم با بافت استخوان و بافت نرم ارتباط دارد که از لحاظ ظاهری به اشکال مختلفی هستند،‌ برخی لیزر شده اند،‌ برخی توسط میکرولچ ها برش داده شده اند و برخی با استفاده از قالب درست شده اند. سطح ایمپلنت از دو جهت اهمیت ویژه ای دارد؛

 1. از نظر وسعت سطحی که با استخوان و بافت نرم به اشتراک می گذارد و هرچه این وسعت بیشتر باشد،‌ استحکام پیوند و اتصال ایمپلنت و استخوان بیشتر خواهد شد.

2. از نظر پوشش سطح ایمپلنت، چرا که این پوشش می تواند شروع کننده،‌ القا کننده و تضمین کننده اتصال ایمپلنت و استخوان باشد.

قطر:

ایمپلنت ها دارای قطرهای متنوع و متفاوتی هستند. برخی از ایمپلنت ها دارای قطرهای یونیفرم و یکسانی هستند و برخی بازه گسترده ای را در اختیار کاربران قرار می دهند. اندازه مکانیسم آنتی روتیشن، اغلب تعیین کننده قطر ایمپلنت است. در یک سیستم ایمپلنت، هگز خارجی ممکن است استاندارد یا متنوع باشد.

کاربرد اولیه :

فرمت از قبل در نظر گرفته شده (ثابت یا متحرک) مربوط به رستوریشن نهایی، موقعیت و نوع ایمپلنت را تعیین می کند.

فیکسچر متحرک :

پروتزهای موقت در طی پروسه درمان، با فراهم کردن توقف های ورتیکال فانکشنال، ایمپلنت را در برابر بروز هرگونه تروما محافظت نمایند.

انتخاب پروتز : 

پس از سپری شدن پروسه هیلینگ باید قسمت پروتزی (حال یا به صورت متحرک و یا ثابت) انتخاب گردد که تعیین هریک از موارد مذکور، با توجه به نوع عملیات موردنظر انجام می گیرد.

کوپینگ :

ایمپرشن کوپینگ، پوزیشن دقیق ایمپلنت را در داخل دهان مشخص می کند. برای تری باز (روش مستقیم)، کوپینگ از ایمپلنت باز شده و همراه با تری قالبگیری جدا می شود. اما برای تری بسته (روش غیرمستقیم)، کوپینگ بعد از برداشت تری، جدا می شود و سپس مجدداً در قالب قرار می گیرد.

طراحی اباتمنت :

این مورد، تسهیل بخش فرآیند ترمیم است. اباتمنت های هگز برای مکانیزم های آنتی روتیشن استفاده می شوند و اباتمنت های non-hex جهت جلوگیری از روتیشن های ناخواسته بکار گرفته می شوند. در جایی که زیرساخت ایمپلنت و ترمیم پوششی به خوبی هماهنگ شده اند، اباتمنت مستقیم مناسب به نظر می رسد. اباتمنت های زاویه دار نیز می تواند در هدایت نیروهای فانکشنال و نان فانکشنال در شرایطی که ناهماهنگی وجود دارد موفق عمل نماید.

تهیه کننده: واحد نقد و بررسی و تحلیل دندال