اولین ایمپلنت های دندانی در سال ۱۹۳۲ از جنس استیل ضد زنگ و یا cobalt-chromium-molybdenum ساخته شد.
           

امروزه آلیاژ تیتانیوم رایج ترین ماده مورد استفاده برای ساخت ایمپلنت های دندانی می باشد. آلیاژ تیتانیوم برای ساخت فیکسچر (fixture)، بریج (bridge) ، اوردنچر (overdenture) و اجزای پروتزی ایمپلنت (اسکرو و اباتمنت) استفاده می شود. البته اباتمنت از جنس زیرکونیا نیز ساخته می شود. مهم ترین ویژگی برای استفاده از آلیاژ تیتانیوم، سازگاری بسیار خوب آن با بدن (biocompatibility) می باشد. 

ویژگی های فیزیکی تیتانیوم که باعث سازگاری مناسب آن می گردد:

۱. نارسایی
۲. مقاومت بالا در برابر خوردگی
۳. شرایط ترمودینامیک
۴. ویژگی های آن در برابر PH
۵. ایجاد یون به میزان کم

                        

تیتانیوم مورد استفاده در ایمپلنت دندانی دارای پنج درجه می باشد که به هر کدام گرید یک تا پنج گفته می شود و از لحاظ میزان کربن، نیتروژن، آهن و اکسیژن با یکدیگر متفاوت می باشند.
   

گرید یک، یعنی اینکه فلز از جنس تیتانیوم خالص است و یک بار آبدیده شده (آبدیده کردن یا Heat Treatment به منظور مستحکم کردن ایمپلنت دندانی انجام می شود.) است که بیشترین درجه خلوص و انعطاف پذیری در دمای اتاق و کم ترین استحکام را دارد.
   

گرید دو یعنی دو بار آبدیده شدن و همینطور تا به آخر. به جز گرید پنج که یک غلط مصطلح است و تیتانیوم آبدیده نشده می باشد اما به دلیل ساخته شدن از ترکیب آلومینیوم (6%) و وانادیوم (4%)، بیشترین میزان سختی را دارد و اغلب برای ساخت اباتمنت و اسکرو اباتمنت استفاده می شود.
   

هر چه گرید بیشتر شود، تیتانیوم سخت تر و در برابر فشارهای آکلوزالی مقاوم تر می باشد و هر چه خلوص تیتانیوم بیشتر باشد، میزان استئواینتگریشن بیشتر می شود بنابراین بهترین گرید برای ساخت ایمپلنت دندانی گرید چهار است چون هم از تیتانیوم خالص می باشد و هم از مقاومت خوبی برخوردار است.
   

اغلب ایمپلنت ها دارای پوششی از هیدروکسی آپاتیت و سطح سابیده شده هستند که این امر باعث افزایش میزان خلل و فرج سطح ایمپلنت و افزایش سطح تماس ایمپلنت-استخوان و در نتیجه بهبود استخوان زایی می شود.
     

    
    
برای آشنایی با سیستم های ایمپلنتی موجود در ایران به صفحه زیر مراجعه نمائید:
  

ایمپلنت های موجود در ایران