دنچرهای دیجیتال چند سالی است که در عرصه دندانپزشکی ظهور کرده اند و با این وجود، استقبال زیادی از آنها به عمل آمده است. آنها سرعت، کیفیت و سهولت را به کاربر هدیه داده و روش های سنتی گذشته را خنده دار جلوه می دهند!

این روش ها به خصوص برای سالمندانی که با مسأله بی دندانی دست و پنجه نرم می کنند و پس از چندسال مشکلات زیادی را به دلیل تحلیل بافت دهانی و استخوان های خود خواهند داشت، بسیار مفید و موثر عمل می کنند.

اما یکی از مشکلات ایمپرشن های دیجیتالی، مسأله تحرک بافت نرم است. اگرچه اسکنرهای داخل دهانی می توانند بافت سخت را اسکن کنند اما در اسکن بی نقص بافت نرم ضعیف عمل نموده و این برای آنها نوعی ضعف محسوب می شود. علاوه بر این، بعضی از تکنسین ها زمان و دقت کافی را برای فراهم سازی مقدمات این روش به کار نمی گیرند و نتیجه دلخواه کسب نمی شود.

بعضی از دندانپزشکان هنگام ایجاد هر نوع ایمپرشن دیجیتال، گاهاً در مراحل مقدماتی از آلژینات های قدیمی و سنتی استفاده می کنند. اینکار اشتباه است و طبق گفته متخصصین، لازم است آلژینات های قابل اسکن با تری های استوک برای اپوینتمنت های اولیه به کار گرفته شوند.

همچنین به جای ریختن کست و سپس اسکن کردن کست مشابه، می توان در یک مرحله ایمپرشن را اسکن کرده و از دوباره کاری و اتلاف زمان، جلوگیری به عمل آورد.

هنگام استفاده از دیجیتال ایمپرشن ها برای فول دنچرها، احتمال تخریب بافت نرم در زمان اسکن شدن وجود دارد. پس حتماً دقت شود که فضای داخل دهان را به منظور شکل گیری این روش ها بسنجید و از کافی بودن آن اطمینان حاصل نمایید. در واقع هنگام اجرای یک ایمپرشن ایستا مانند اسکن داخل دهانی، نوسانات و تغییرات داینامیک موکوز متحرک، گرفته نمی شود.

با وجود عدم تکامل تکنولوژی در زمینه ایمپرشن های دیجیتال برای دنچرها، اما شاهد گزارشات موفقی نیز بوده ایم. یک کیس ریپورت در Journal of Prosthodontic سال گذشته نشان داد که چگونه دیجیتال ایمپرشن ها با موفقیت در ثبت آناتومی و جزئیات ضروری برای ساخت پروتز دندانی عمل نمودند. در این کیس، دندانپزشک با کمک رترکتور اسکن خاص، بافت قابل تحرک گونه، لب و حنجره یک بیمار 60 ساله را به عقب کشید. کشش و تثبیت ناحیه وستیبولار دندانپزشک را قادر ساخت که به بهترین نحو ایمپرشن دیجیتال را برای ساخت پروتز مدنظرش اجرا کند. همچنین بعد عمودی اکلوزال نیز به صورت دیجیتال به ثبت رسید. علاوه بر این، دنچر جایگزین طراحی شده توسط CAD/CAM، فقط به لطف ایمپرشن دیجیتال طرح ریزی شده بود.

به طور کلی، چشمگیرترین پیشرفت ها برای دنچرهای پارشیال متحرک (PRD) اتفاق افتاده است. بسته به طراحی پروتز، این دنچرها در اطراف دندان های باقیمانده بیمار جای داده می شوند. طبیعتاً بافت نرم اطراف دندان در مقایسه با بافت وستیبولار که در برابر تحرکات بزاق به راحتی تحت تأثیر قرار می گیرد محکم تر است. همین دلیل، ثبت تصویر و اطلاعات از بافت سخت توسط اسکنرها را راحت تر و محتمل تر می کند.

عوامل متعددی حاکی از ورود همیشگی دیجیتالیزه به حوزه دنچر ها و پروتزهای دندانی می باشد. از سویی دیگر، پیش بینی گردش کار آینده خبر از استارت آن با ایمپرشن های دیجیتال می دهد. این موضوع سه دلیل دارد:

* برای دنچرها و به خصوص نوع پارشیال متحرک، تقاضای زیادی وجود دارد. آمارها می گویند که 36 میلیون نفر در آمریکا به بی دندانی دچار هستند و 12 میلیون نفر حداقل یکی از دندان هایشان را از دست داده اند. با این حساب سرانگشتی، نیاز این حوزه به پیشرفت و ورود دیجیتال به آن رو به رشد است و نیازمند روش های جدید و جدیدتر.

* شرکت های پیشرفته و یکه تاز، دیجیتال شدن ایمپرشن ها را امری قطعی خوانده و گام بعدی خود را گسترش این بخش در نظر گرفته اند. بنابراین باید نگاهی نو و متفاوت به این قسمت داشته باشیم...

* تکنیک های جدید، نیازمند روش های جدید است. آپدیت شدن همگانی پروسه ها و حرکت به سوی علم و فناوری، نیازمند تجهیزات جدید خواهد بود و به تبع آن، تکنسین هایی کاملاً به روز پرورش می یابند و فرصت های خوبی برای جذب ماهرترین ها پیش می آید.

تهیه شده توسط واحد آموزش دندال