از آنجا که تعداد دندان های دائمی بیشتر از دندان های شیری است، آسیاهای کوچک دائمی به جای آسیاهای شیری رویش می یابند. آسیاهای بزرگ دائمی در یک فضای باز می رویند. طول فک همزمان با رشد کودک افزایش می یابد تا فضا برای آسیاهای بزرگ فراهم شود.

تقریباً 6 سال طول می کشد، بین 6 تا 12 سالگی، تا کودکان دندان های موقت (شیری) خود را از دست بدهند و دندان های دائمی شان را بدست آورند. این دوران، دوران دندان های مخلوط نامیده می شود. چون بیشتر اوقات کودکان هر دو دندان شیری و دائمی را دارند. دندان ها قبل از رویش، زیر لثه شکل می گیرند (درون لثه رویش می یابند). تاج یا قسمت قابل رویت دندان قبل از ریشه شکل می گیرد. قبل از شکل گرفتن ریشه، دندان در حال تکامل، جوانه دندانی نامیده می شود.

در واقع 20 دندان شیری با 32 دندان دائمی جایگزین می شود. آسیاهای موقت با آسیاهای کوچک دائمی جایگزین می شود (که دندان 2 کاسپه نامیده می شوند) و دندان های آسیای بزرگ دائمی پشت دندان های شیری می رویند. بیشتر اوقات اولین دندان هایی که می رویند، 2 دندان پیش پایین است و اولین آسیای بزرگ بالا و پایین (نزدیک ترین آسیا به جلو دهان) آنها با رویش 2 دندان پیش بالا دنبال می شوند. ترتیب رویش دندان ها می تواند متفاوت باشد. والدین باید بیشتر راجع به تقارن نگران باشند تا زمان رویش دندان ها (دندان های مشابه در دو طرف همزمان رویش می یابند).