موفقیت در کاشت ایمپلنت به طرح درمان پروتزی درست، درستی انجام جراحی، انتخاب سیستم ایمپلنت معتبر و خوب و همچنین شرایط سیستمیک و فیزیکی مناسب بیمار بستگی دارد. همچنین موفقیت در کاشت ایمپلنت به میزان اسئواینتگریشن و باند استخوان و ایمپلنت و تراکم استخوان مناسب نیز بستگی دارد. به همین دلیل برخلاف گذشته که تاکید بر حفظ دندان تا آخرین لحظه بوده است، در حال حاضر توصیه می شود برای داشتن تراکم استخوانی کافی، اکسترکشن دندان زودتر انجام گیرد، زیرا با گذشت زمان و انتظار بیش از حد، احتمال تحلیل لثه و استخوان فک افزایش می یابد. بطوری که با کشیدن دندان در زمان مناسب، استخوان بیشتری در دسترس بوده، در نتیجه سطح تماس ایمپلنت و استخوان بیشتر و موفقیت آن قابل پیش بینی تر خواهد بود.
غالبا برای انجام اکسترکشن سریع، باتوجه به نازک بودن دیواره باکال و کمترین مقاومت آن، از آن دیواره برای کشیدن دندان با انجام حرکت bucco-lingual استفاده می گردد. اما این روش همراه با آسیب استخوان باکال و بروز ایسکمی می باشد و باعث افزایش احتمال تحلیل استخوان و متعاقبا افزایش احتمال عدم موفقیت ایمپلنت می شود.
روش صحیح خارج کردن دندان برای جلوگیری از تحلیل استخوان
اخیرا برای انجام اکسترکشن و جلوگیری از اعمال فشار بیش از حد به دیواره باکال، لوکساتور Hoextor مزیال-دیستال معرفی شده است. این ابزار نوعی الواتور بوده که تفاوت اصلی آن با بقیه الواتورها، زاویه سر آن نسبت به شنک است که این ویژگی باعث می شود در حین اکسترکشن هیچگونه فشاری به دیواره باکال وارد نشود و کمک می کند تا دندانپزشک با زاویه درست از سمت مزیال-دیستال فشار را وارد کرده و دندان را لق و سپس خارج نماید.
بطور مثال در هنگام اکسترکشن یک دندان خلفی، پس از اعمال بی حسی موضعی، تاج دندان به صورت افقی از قسمت CEJ برداشته می شود تا ریشه ها نمایان شوند. در این زمان باید لوکساتور Hoextor در محل مورد نظر قرار بگیرد (شکل زیر) و با اعمال فشار جزئی در جهت مزیال-دیستال حرکت داده شود. در این حالت ریشه کاملاً لق خواهد شد و به راحتی می توان ریشه را خارج نمود. در طول این تکنیک نباید فشاری به دیواره باکال وارد شود.
(a) لوکساتور Hoextor در ناحیه سپتوم دندان مولر فک پایین قرار می گیرد و نیرو به سمت مزیال هدایت می شود. (b) سپس لوکساتور در انتهای دندان مولر فک پایین با نیرویی که در جهت مزیال هدایت می شود، قرار می گیرد. (c) در نهایت در مزیال دندان مولر فک پایین قرار می گیرد و نیرو در جهت دیستال هدایت می شود. در این حالت با فشار ثابت مزیال-دیستال، ریشه به راحتی لق شده و برداشته می شود و دیواره های استخوانی باکال-لینگوال حفظ می گردد. در نتیجه، ساکت بدست آمده دیواره های استخوانی سالمی خواهد داشت که علاوه بر ممانعت از تحلیل استخوان، باعث بازسازی استخوان و ارائه تراکم استخوانی مناسب برای کاشت ایمپلنت می شود و حتی اینگونه دیگر دندانپزشک مجبور به کاشت ایمپلنت در جهت لینگوال نمی باشد و چالش های زیبایی و ترمیمی و آسیب های اکلوزالی محتمل را به میزان چشمگیری کاهش می دهد.
بررسی یک کیس درمان شده با استفاده از این روش
شکل 1. پوسیدگی و ساختار شکسته دندان شماره 31 (مولر دوم) قابل مشاهده می باشد.
شکل 2. پوسیدگی گسترده، ساختار ضعیف باقی مانده دندان شماره 30 قابل مشاهده می باشد.
شکل 3. کراون دندان شماره 30 به دو قسمت تقسیم گردیده است.
شکل 4. چهار ساکت ریشه و حتی دیواره استخوانی دندان شماره 30 با لوکسه کردن مزیال-دیستالی حفظ شده است.
شکل 5. چهار ریشه به راحتی و بدون آسیب خارج شده اند.
شکل 6. لخته های خونی، در ساکت های شماره 30 و 31 قابل مشاهده می باشد.
شکل 7. ساکت هر دو دندان شماره 30 و 31 با پودر استخوان پر شده اند.
شکل 8. روی ساکت با ممبرین قابل جذب پوشانده و سپس بخیه زده شده است.
شکل 9. پس از سه ماه بازسازی استخوان به شکل مطلوبی صورت گرفته است.
شکل 10. استخوان در هر دو سمت باکال-لینکوال و مزیال-دیستال بازسازی شده است.
شکل 11. فیکسچرها در سطح استخوان در موقعیت های شماره 30 و 31 قرار داده شده اند.
شکل 12. هیلینگ اباتمنت ها در جای خود قرار گرفته اند.
شکل 13. ناحیه کراتینه شده موکوجینجیوال بخیه زده شده است.
وجود لثه کراتینیزه برای رعایت صحیح بهداشت توسط بیمار ضروری است زیرا در صورت عدم وجود و یا وجود میزان کم لثه کراتینیزه، بیمار موقع مسواک زدن احساس ناخوشایندی داشته و خواه ناخواه آنطورکه باید و شاید اصول بهداشتی را رعایت نخواهد کرد که به نوبه خود باعث تجمع پلاک و پری ایمپلنت موکوزایتیس (Peri- Implant Mucositis) یا پری ایمپلنتایتیس می شود. همچنین از جنبه استتیک وجود لثه کراتینیزه برای دستیابی به یک وضعیت استتیک مطلوب، ضروری می باشد.
شکل 14. ابانتمنت های دائمی و سپس پروتزهای آماده شده جایگذاری شده اند.
